Dus. We gingen naar de Opaalkust. Gewoon, omdat het daar leuk is. En omdat we daar allevijf blij van worden. Alle-zes eigenlijk, want aan het tempo dat de staart van le chien (tis Frankrijk, quoi) kwispelt, kunnen we besluiten dat Charlie ook content is aan de Opaalkust.
Ondertussen was het in centrum Dentergem kermis. Ik had al de dagen voordien vermeden om er langs te passeren als de #littles in mijn auto zaten. Vermijdingsdrang is toegelaten bij ouderschap. Het maakt het leven gewoon soms een beetje gemakkelijker. Geweetwel.
Bon. Plots flapte ik het eruit. Ik weet zelf niet van waar het allemaal komt, maar soms flap ik er gewoon een aantal woorden na elkaar uit, die uiteindelijk een zin en een boodschap vormen waarvan zowel ikzelf als de ontvanger versteld van staan te kijken. Zo geschiedde: ‘weetjewat, mokkietjes, morgen neem ik jullie mee naar de kermis’. Juw. Moeder, dat is met de moe van moedig. Ik bevond me duidelijk in een zeer moedige fase.
In de categorie ‘gegeven is gegeven’ en ‘beloofd is beloofd’ bestaat ook ‘gezegd is gezegd’. De #littles konden niet enthousiaster zijn, daar op dat prachtige strand in Audresselles (tevens mijn lievelings van de Opaalkust). De moed van deze moeder zat zo ver van mijn schoenen!
Net als elke ouder stond ik aan de kant, te wachten tot ze de 7 miljoen plastieken eendjes hadden gevist, hun cadeau hadden gekozen voor duusd punten van op de 2 onderste rijen links en van aan de zijkant tot aan het midden van de toog en ook de eerste drie knuffels bovenaan en nee geen cadeau van daar helemaal bovenaan en ja ik begrijp het maar je hebt geen vierduizend punten en sorry dat je maar duizend punten hebt, tis inderdaad wat weinig. Wat volgde was het samen wachten met alle andere ouders aan de draaimolen, waar ik net mezelf vervloekte want shit jong, waarom kocht ik zoveel kaartjes en K3 met een kermisbeat eronder is gewoon te veel van het goeie en elk toertje blijven enthousiast zwaaien - niemand kan dat volhouden - en net als alle andere ouders begon ik ondertussen te bidden. Alstublieft. Laat dit stoppen. Neem. Die. Flosh. Niet. Bart Peeters heeft brood tot morgenvroeg maar ik had draaimolentickets tot morgenvroeg. Sorry voor de zijsprong, maar dit is gewoon hoe het in mijn hoofd marcheert.
Lang verhaal kort: Die oliebollen. Mannekes, lekker hè wel.
Comentários